SEHEMU YA PILI: SANDUKU LA MWANGUZO
Moyo wa Zulaika ulipiga kama ngoma ya vita. Alipokea ufunguo ule wa ajabu kwa mikono iliyotetemeka. Kivuli-mzee kilimtazama bila kusema neno, macho yake yakionekana kama yalikuwa yanamsihi na wakati huohuo yakimuonya.
Zulaika alipiga hatua tatu za kusogea karibu, akashika kile kisanduku kikubwa chenye minyororo mizito. Joto lilipanda ghafla kana kwamba kulikuwa na moto ndani yake, ingawa uso wa sanduku ulikuwa baridi kama barafu.
“Umejiandaa?” yule mzee akauliza kwa sauti iliyojaa huzuni nyingi isiyoelezeka.
“Ndio,” Zulaika akajibu. “Nataka ukweli, kama ulivyo.”
Aliingiza ufunguo, na kabla hata hajaugeuza vizuri...
PWAAAAAH!
Mwanga mkali ulilipuka kutoka kwenye sanduku, kiasi kwamba Zulaika alifunika uso wake kwa mkono. Pango zima lilitikisika. Ng’ombe waliokuwa kimya walitoa sauti za hofu. Mzee aliyekuwa kivuli alirudi nyuma, kana kwamba mwanga ule ulimchoma.
Minyororo ilianza kuyeyuka yenyewe, ikidondoka sakafuni kama chuma kilichoyeyushwa. Sanduku likafunguka polepole.
Ndani yake, hakukuwa na dhahabu. Hakukuwa na almasi. Hakukuwa na silaha ya kale.
Kulikuwa na kitu kinachopumua.
Kitu kilichokunjamana kama mtu aliyelala kwa miaka mia moja. Kisha, taratibu… kilikunjuka.
MWANZO WA SIRI ILIYOFICHWA
Kiumbe kilichoibuka kilikuwa kama mchanganyiko wa binadamu na nuru. Uso wake ulikuwa wa mwanadamu, lakini macho yake… macho yake yalikuwa kama bahari iliyowaka moto. Miguu na mikono yake ilikuwa laini na yenye kung’aa kama imeundwa kwa mwanga.
“Um… ni wewe nani?” Zulaika aliuliza, sauti yake ikiwa dhaifu kama upepo.
Kiumbe yule akamgeukia kwa utulivu.
“Mimi ni Mwanguzo, mlinzi wa kizazi chenu. Nimefungwa hapa kwa karne moja. Na wewe… wewe ndiye uliyenikomboa.”
Yule mzee aliyekuwa kivuli alipiga magoti, machozi yakimdondoka.
“Nilijaribu kuzuia watu wasije… nililazimika. Lakini miaka ilivyopita, niliongeza minyororo zaidi, nikafanya pango lionekane la kutisha—yote kwa sababu nilihofia siku ambayo Mwanguzo ataamka hai tena… bila mtu sahihi wa kumwongoza!”
Zulaika alibaki kimya. Hakuelewa bado.
Mwanguzo akasogea karibu, akamgusa paji la uso kwa mwanga mwepesi uliomfanya ahisi joto na utulivu usio wa kawaida.
“Kijiji chenu kiko hatarini,” akasema. “Na nilitakiwa kuamshwa tu na mtu mwenye moyo usioogopa giza wala ukweli. Wewe ndiye huyo.”
KISHA TUKIO LA AJABU LIKATOKEA…
Kabla Zulaika hajamuuliza maswali zaidi, pango lote lilitikisika tena — safari hii kwa nguvu zaidi. Vitu vilianguka kutoka kwenye dari. Kuta ziliweka ufa mrefu.
Mwanguzo akageuka haraka na kupaza sauti:
“Wamerudi! Nguvu za giza zilizotufunga hazijakubali kufutwa. Kimbia nje sasa hivi — wote wawili!”
Yule mzee akachukua mkono wa Zulaika kwa nguvu, akamvuta.
“Lazima utoke! Huu sio muda wa maswali!”
Lakini kabla hawajatoka nje, kivuli kikubwa — kikubwa kuliko kile cha mwanzo — kilijitokeza kwenye ukuta wa pango kama moshi unaotengeneza umbo la mtu wa majivu.
Kilitoa sauti nzito iliyopenya mifupa:
“Hamkuruhusiwa kumfungua. Sasa wote mtalipa…”
JE, ZULAIKA ATAOKOKA?
Hapa ndipo sehemu inafika mwisho — kwa sasa.
Comments
Post a Comment